کتاب الهى که مبین تمام حقایق و بازگوکننده واقعیتهاى اصیل است در مسئله اعتزال و گوشهگیرى از قومى که انسان قدرت بر هدایت آنان را ندارد و بودن در بین آنان جز ضرر و خسارت براى انسان چیزى ندارد و کنارهگیرى از آن قوم، تثبیت هدایت انسان و گاهى تأمین نیرو براى نجات قوم به وقت بازگشتن از مقام عزلت است، مىفرماید:
[وَ إِذِ اعْتَزَلْتُمُوهُمْ وَ ما یَعْبُدُونَ إِلَّا اللَّهَ فَأْوُوا إِلَى الْکَهْفِ یَنْشُرْ لَکُمْ رَبُّکُمْ مِنْ رَحْمَتِهِ وَ یُهَیِّئْ لَکُمْ مِنْ أَمْرِکُمْ مِرفَقاً] «1».
و [پس از مشورت و گفتگو با یکدیگر چنین گفتند:] اکنون که از آنان و آنچه غیر خدا مىپرستند، کناره گرفتهاید، پس به این غار پناه گیرید تا پروردگارتان از رحمتش بر شما بگستراند و در کارتان آسایش و آسانى فراهم آورد.
این بزرگواران براى نجات دین خود، از شر نابکاران از قوم خود کناره گرفتند و بر اساس جمله آخر آیه در این امید بودند که در سنگر عزلت علاوه بر حفظ سلامت دین خود، خداوند به آنان قدرتى عنایت کند و اسبابى فراهم آورد که بتوانند پس از پایان عزلت، قوم را از ذلت بتپرستى نجات دهند اما اراده حضرت حق، غیر آن بود که آنان مىخواستند. ادامه مطلب...
